Ασφαλώς, στεκόμαστε αλληλέγγυοι στα προτάγματα του φοιτητικού κινήματος βεβαίως, αξιώνουμε καταλογισμό ευθυνών σε εκείνους που εκποιούν τα δημόσια αγαθά, και απαιτούμε απονομή δικαιοσύνης.
Αλλά –προσωπικώς– πρωτίστως, πασχίζω να διαμορφώσουμε κοινωνική συνείδηση και, συνάμα, να καλλιεργήσουμε, έστω με το στανιό, την ιδιότητα του πολίτη, η οποία δεν καλλιεργείται στα σχολεία μας. Προτού να ζωστούμε τα άρματα των απαιτήσεών μας από το κράτος που είναι διεφθαρμένο, αδιάφορο στους πολίτες και κατάφωρα άδικο, ας ασκηθούμε στο να διακρίνουμε πότε πρέπει να είμαστε οργισμένοι πολίτες και πότε οφείλουμε να είμαστε νηφάλιοι δάσκαλοι.
Κατά βάθος οι πιο πολλοί ξέρουμε ότι η Ελλάδα δεν είναι κανονική χώρα, ουδείς μπορεί να προβλέψει πότε και αν θα γίνει κανονική, λαμβάνοντας υπόψη ότι στα προηγμένα κράτη η κανονικότητα καθορίζεται από τη λειτουργία της πολιτικής, της κοινωνίας και της οικονομίας. Σε μια χώρα όπου το κέρδος των ολίγων θυσιάζει την ασφάλεια και τη ζωή των πολλών, ο ακαδημαϊκός δάσκαλος οφείλει να ενσαρκώνει την αξία της εργασίας και να αποδίδει σημασία στο καθήκον εκάστου ρόλου μας. Διότι, στο καθολικό σχέδιο της οργισμένης αντίδρασης εναντίον του κράτους με καταλήψεις των ΑΕΙ και προπηλακισμούς όσων διαφωνούν (εξαιρετικά …δημοκρατική στάση) ολίγοι μόνον αποφασίζουν για τις καταλήψεις και τα στόρια στις σχολές, λες και είναι μαγαζιά που τα διαχειρίζονται κατά το δοκούν.
Ως δάσκαλος, λοιπόν, στο Τεχνικό Πανεπιστήμιο, δεν επιτρέπω στον εαυτό μου να είμαι οργισμένος, ούτε σοκαρισμένος από οποιοδήποτε φαινόμενο ή γεγονός, διότι ο δάσκαλος οφείλει να διδάσκει περίσκεψη και αποφασιστικότητα, ώστε να επικρατεί κανονικότητα στα σχολεία και στη ζωή μας, επαγγελματική και ιδιωτική. Προσωπικώς, εργάζομαι σαββατοκύριακα και γιορτές, ώστε να ανταποκρίνομαι στις ακαδημαϊκές ή άλλες επαγγελματικές υποχρεώσεις μου, εις βάρος της ιδιωτικής ζωής μου και προς όφελος των φοιτητών. Είναι όμως και δικαίωμά μου να αξιοποιώ την τεχνολογική και νόμιμη δυνατότητά μου να διδάξω διαδικτυακά, ώστε να μην παραταθεί το εξάμηνο για ακόμη ένα ακαδημαϊκό έτος μέχρι το βάθος του Ιουλίου, και έτσι να καταφέρω να ανταποκριθώ σε λοιπές επαγγελματικές υποσχέσεις μου στο τέλος του εαρινού εξαμήνου, χωρίς να θεωρούμαι ρίψασπις στη μάχη εναντίον των βαρβάρων ή, εν πάση περιπτώσει, ας αρχίσει -και μακάρι να τελειώσει- η επανάσταση χωρίς εμένα.
Μέσα στην τάξη συζητώ ότι έχουμε ανάγκη από την επαναστατική πρακτική που θα πυρπολήσει τον παλιό συλλογικό σακάτη εαυτό μας με όλες τις αναπηρίες του και θα διαμορφώσει επαγγελματίες με αξίες, ηθικές αρχές και ευθύνη, διότι μόνο έτσι θα αποφύγουμε τις επερχόμενες ξεφτίλες του εγγυτάτου μέλλοντος. Διότι, κάθε φορά, η ξεφτίλα μας ως Κουασιμόδοι-πολίτες γνωρίζει καινούργιο σημείο ναδίρ· από το Μάτι στα Τέμπη, μια τετραετία δρόμος. Αμφότερες, θλιβερές και φρικιαστικά μακάβριες περιπτώσεις, αποτέλεσαν ευκαιρία σύλησης και λαϊκισμού ενόψει εκλογικών αναμετρήσεων. Εκείνο, όμως, που οφείλουμε να θυμόμαστε ως οργισμένοι και εξαθλιωμένοι πολίτες του οιονεί κράτους μας, είναι η κατάπτυστη περίοδος του μνημονίου και των αιτιών της υποτέλειάς μας στους θεσμούς της καπιταλιστικής συσσώρευσης. Αυτές τις αιτίες, ως νηφάλιος δάσκαλος, οφείλω να θυμίζω, μαζί με τη φυγοπονία μας, το μάγκικο ασικλίκι της νεοελληνικής ιδιαιτερότητας, τη νοτιοβαλκανική οργίλη φύση μας, την προχειρότητα του πολιτεύειν και πολιτεύεσθαι. Πρεσβεύω να μοχθούμε περισσότερο για την πρόοδο τη δική μας και της κάθε κοινωνικής ομάδας στην οποία είμαστε ενταγμένοι και να περιορίσουμε τις ανέξοδες πομφόλυγες για τη διαμόρφωση ενός προφίλ Σοκολάτα Καρνέισον, που θα βγάλει τη Λόλα από τις φλόγες.
Εν κατακλείδι, ως ακαδημαϊκός δάσκαλος, διακρίνω την ιδιότητα του πολίτη από την επαγγελματική ιδιότητά μου· άλλωστε, ως επαγγελματίας, είμαι ένορκος κρατικός λειτουργός. Ως δάσκαλος, όμως, δεν καταφεύγω σε λαϊκότροπες επικλήσεις του συναισθήματος, ούτε κορδώνομαι πατερναλιστικά, εκφράζοντας δακρύβρεκτη αλληλεγγύη και ελπίδα, απέναντι στο παντοδαπό ακροατήριο μου. Διευκρίνισα σαφώς παραπάνω πώς κατανοώ το περιεχόμενο της επαναστατικής πράξης στο πλαίσιο της διδασκαλίας μου, που το συνοψίζω ως εξής: για να γυρίσει ο ήλιος του εαυτού μας, θέλει δουλειά πολλή. Εξάλλου έχουμε διαπιστώσει ότι η πρόοδος δεν έρχεται ως …ελπίδα, ούτε με …φόρα.
Ο Κώστας Θεολόγου διδάσκει στο ΕΜΠ και στο ΕΑΠ
theologou@gmail.com
