Με τον Καιρό μικραίνει εντός μου κάθε άνθρωπος που διαδηλώνει τη σιγουριά της οντότητας του. Στον χώρο της ανώτατης εκπαίδευσης τα δρώντα υποκείμενα, που λέμε, μοιάζουν συνήθως να προέρχονται από τη Μέση Γη του Τόλκιν· πλάσματα από το Μόρντορ, στο μέγεθος ενός χόμπιτ, εξ ου και η λόγω μεγέθους μάλλον ασφυκτική βεβαιότητα της οντότητας τους.
Συμπεριφέρονται σίγουροι ότι τάχα το επιστημονικό κύρος τους είναι παραγνωρισμένο σαν το μπόι τους και δεν έχουν ακόμη οδηγηθεί (αδίκως) στα άστρα της εγχώριας ή παγκόσμιας ή και γαλαξιακής αναγνώρισης. Προασπίζονται απόλυτα κάθε ίντσα της ακαδημαϊκής επικράτειας τους, θεωρώντας ανοίκεια οποιουδήποτε είδους παραχώρηση· είναι αδύνατον να συγχωρέσουμε, να χωρέσουμε όλοι σε έναν τόπο, όταν ασφυκτιούμε σε κάθε «παρακατιανή» κοινωνική ομάδα ή επαγγελματική συλλογικότητα. Ορισμένοι μάλιστα ασφυκτιούν ακόμη και μόνοι τους στο δικό τους μικρό δέμας και θέλουν μεγαλύτερο …γραφείο.
Ο ιδεολογικός αντίπαλος πασχίζει πάντα ως έτερος να σταθεί πάση θυσία απέναντι σε κάθε κυβερνητική επιλογή ή προσπάθεια· ποτέ ως εταίρος. Αυτό το σκηνικό ταιριάζει στη μικρονοϊκή στάση των οπαδών και ποτέ των φιλάθλων, οι οποίο ενίοτε μπορεί να μονιάζουν για τη χαρά του παιχνιδιού. Και στην πολιτική η αντιπολιτευτική στάση με το στανιό εξακολουθεί να είναι εξίσου μικρονοϊκή και μικρόψυχη. Δηλαδή, σε ένα μείζον εθνικό ζήτημα, λόγου χάρη, προτάσσεται η παιδική πολιτική στάση «κι εσείς θα χαρίσετε το μισό Αιγαίο» στην προβοκατόρικη καταγγελία «εσείς δώσατε τη Μακεδονία στη συμφωνία των Πρεσπών». Καίγεται η πλάση, χάνονται οι μαχητές της πύρινης λαίλαπας, ερημώνεται η χώρα, γοούν τα δάση στον πυρακτωμένο αφανισμό τους, σιγούν αβοήθητα τα ζώα που γίνονται κάρβουνο· και συνεχίζεται αδιάλειπτη η ίδια παιδική σιγουριά ότι εσείς είστε άχρηστοι κι εμείς οι ικανοί. Σαν να μας λένε ότι είναι βέβαιο πως κάποια παιδάκια φτιάχνουν τάχα καλύτερους πύργους στην άμμο με τα δικά τους πολιτικά κουβαδάκια. Ακόμη και τώρα, λοιπόν, που ο αφανισμός είναι τόσο τραγικός, ώστε να μη θεωρούμε τους εαυτούς μας μύστες της διαδικαστικής ή πρακτικής αλήθειας και να ησυχάζουμε βουβοί με όλα όσα επαίσχυντα βαραίνουν εμάς και τους μέλλοντες να γεννηθούν, εκφράζεται με τρόπο κατηγορηματικό η εκατέρωθεν βεβαιότητα ότι έτσι και όχι αλλιώς πρέπει να γίνονται τα πράγματα.
Τα αποκαΐδια της χώρας μας και τούτο το καλοκαίρι έχουν παραλύσει τη δύναμή μου να μένω ψύχραιμος δέκτης της καταστροφής, ώστε να αξιολογήσω σφαιρικά την κατάσταση. Ο θρήνος μου είναι προσωπικός και μοναχικός σαν προσευχή στον Θεό μας· τον ικετεύω να αποδιώξουμε τη σιγουριά της αλήθειας και της ύπαρξής μας όσο σπουδαίοι κι αν νιώθουμε και να συναντηθούμε στις κοινές αξίες μας που πρέπει να υπερβαίνουν το τομάρι μας και να αμφισβητούν τη γελοία σοβαροφάνεια μας.
Σκέφτομαι καμιά φορά ότι το εκλογικό σώμα, διαπιστώνοντας τη χρόνια αδυναμία του συστήματος να οδηγηθεί σε εθνική συνεννόηση, επέλεξε σοφά την κυβερνητική μονοκρατορία ενός κόμματος, για να υπάρξουν αποτελέσματα προς όφελος, εντέλει, του λαού. Εδώ, βέβαια, έγκειται η μεγάλη ευθύνη που έχει τούτη η τελευταία κυβέρνηση, ώστε να ερμηνεύσει κάπως έτσι το εκλογικό ποσοστό της και να μη σταθεί αυτάρεσκα στο βάθρο της βεβαιότητας. Αλλιώς η ασφυξία της προβλέπεται αναπόφευκτη.
Κώστας Θεολόγου
Ο Κώστας Θεολόγου διδάσκει στο ΕΜΠ και στο ΕΑΠ
cstheol@mail.ntua.gr
