Nbaxevanis

Europlan
KOSA
ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΣΚΕΨΗ

Υπαπαντή του κυρίου – Η ορθόδοξη γιορτή της Μητέρας

DROP 2 DROP 2
DROP Palermo TECH HUB

Αυτήν την ημέρα από το 1929 έχει καθιερώσει η Ελληνορθόδοξη Παράδοσή μας, σαν σημείο αναφοράς για την Ελληνίδα Ορθόδοξη Μητέρα τιμώντας τους κόπους, τις θυσίες και την ανεκτίμητη προσφορά της στην οικογένεια και την κοινωνία μας.

Τότε, η γιορτή της Μητέρας, είχε καθιερωθεί επίσημα να εορτάζεται στις 2 Φεβρουαρίου, ημέρα της Υπαπαντής του Σωτήρος Χριστού ημέρα προσφοράς στο Θεό, του Τεσσαρακονθήμερου Χριστού, από την Αγία Μητέρα Του, την Παναγία.

Mechanical Solutions

Ήταν απόλυτα δικαιολογημένη η επιλογή της ημέρας αυτής ως ημερομηνία γιορτής της Μάνας, καθότι η Παναγία μας είναι η κατά χάριν Μητέρα όλων των χριστιανών, αφού ο Χριστός είναι ο κατά χάριν αδελφός μας και τούτο διότι προσέλαβε την ανθρώπινη φύση για να την θεώσει και να μας καταστήσει συγκληρονόμους της Βασιλείας του Θεού.

Το γεγονός και μόνο, ότι κάθε νέα Χριστιανή μητέρα, σαράντα ημέρες μετά την γέννηση του παιδιού της, το πηγαίνει στην Εκκλησία για να το προσφέρει στο Θεό και η ίδια να πάρει την ευχή, αποδεικνύει την σταθερή πεποίθηση ότι αυτή είναι η Oρθόδοξη Xριστιανική πίστη και ενέργεια.

Η εικόνα της Υπαπαντής του Κυρίου, της υποδοχής του Κυρίου, κατά την τεσσαρακοστή μέρα της Γεννήσεώς του στον ναό. Στον μοναδικό ενυπάρχοντα τότε ναό, τον ναό των Ιουδαίων, τον ναό του Σολομώντος. Η Ιουδαϊκή θρησκεία είχε μόνο έναν ναό. Μέχρι να κατασκευαστεί ο ναός αυτός από τον Σολομώντα, δεν είχαν ναό. Απλώς, είχαν μία σκηνή από τα χρόνια του Μωϋσή, τη σκηνή του Μαρτυρίου, στην οποία φύλατταν όλα τα αγιασμένα αντικείμενα. Είχαν τοποθετήσει τις πλάκες του νόμου, το μάννα, την ράβδο, ότι είχαν σαν στοιχεία. Και τα κουβαλούσαν στις πλάτες τους, λέγοντας, πως αυτή είναι η σκηνή του Μαρτυρίου, όπου έκαναν προσευχή. Όταν ο Ισραήλ εγκαθίσταται – οριστικά πια – στον τόπο του και αποκτά βασίλειο, (ο Σολομών είναι ο τρίτος μεγάλος βασιλιάς) τότε χτίζουν και τον ναό του Σολομώντος. Και ήταν ο μοναδικός ναός όπου εγίνοντο οι τελετουργίες και οι θυσίες.

Χωρίς την ύπαρξη ναού δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα. Και όταν μάλιστα αργότερα, καταλύθηκε ο ναός, ή όταν έφυγαν οι Εβραίοι από τον τόπο τους που πιάστηκαν αιχμάλωτοι, όσο ήταν στην εξορία και είχε καταστραφεί ο ναός τους, λειτουργίες δεν γίνονταν. Μονάχα προσευχή γινόταν. Οι Εβραίοι πέρασαν δύο αιχμαλωσίες. Την βαβυλώνια αιχμαλωσία και την αιχμαλωσία στους Ασυρίους. Μάλιστα, την κατάλυση του ναού του Σολομώντος το 67 μ.Χ., την είχε προβλέψει ο Χριστός και είχε πει πως σε αυτόν τον ναό δεν θα μείνει λίθος επί λίθον. Το 67μ.Χ. όταν μπήκαν μέσα τα στρατεύματα του Βεσπασιανού, διέλυσαν τα πάντα. Έγινε στα Ιεροσόλυμα μια τριετής πολιορκία και οι Εβραίοι άντεξαν τρία χρόνια. Κατέληξαν όμως, σε τραγικές στιγμές. Πρώτα, έφαγαν όλα τα ζώα της πόλης, μέχρι γάτες και ποντικούς και μετά έφαγαν τα παιδιά τους για να υπερασπιστούν την ιερά πόλη. Και κατέπεσε η πόλη και διεσπάρησαν.

Είναι η ιστορική διασπορά του Ισραήλ σε όλα τα μέρη του κόσμου, μέχρι το έτος 1948 που γύρισαν και απέκτησαν το κράτος του Ισραήλ. Από τότε και μέχρι τώρα που δεν έχουν τον ναό (παρόλο που έχουν κράτος, αλλά επειδή δεν έχουν τον ναό), τελετουργίες δεν κάνουν. Ουδεμία τελετουργία. Όλα τα άλλα που κάνουν είναι μια έκφραση συνάξεως, συγκέντρωσης στη συναγωγή, για να θυμηθούν τα τελούμενα εν τω ναώ. Για αυτό μέχρι σήμερα, ο λαός του Ισραήλ έχει φοβερό πόθο να χτίσει ξανά τον ναό του Σολομώντος. Ο ναός όμως δεν μπορεί να χτιστεί. Έχει μόνο το τείχος των δακρύων. Γιατί πάνω στο χώρο του ναού του Σολομώντος, σήμερα βρίσκεται το τέμενος του Ομάρ. Ένα ισλαμικό τέμενος το οποίο αυτή τη στιγμή λειτουργεί σαν μουσείο, αλλά αυτό τους αναιρεί όλη τη δυνατότητα να κάνουν λατρεία. Και αυτό είναι μεγάλη προσδοκία για όλο τον λαό του Ισραήλ. Η προσδοκία του Ισραήλ είναι να ανοιχτεί αυτός ο χώρος, ως ναός.

Στην εικόνα της Υπαπαντής, βρισκόμαστε στον μοναδικό χώρο που γίνονταν λατρείες. Και γίνονταν τότε λατρείες. Ο Χριστός έρχεται στην εποχή που υπάρχει ο ναός του Σολομώντος. Βρισκόμαστε λοιπόν σε αυτό τον ναό, ο οποίος όπως τον βλέπουμε στην εξωτερική του εμφάνιση, έχει ύφος ορθοδόξου χριστιανικού ναού. Γιατί βλέπετε υπάρχουν τα διμόθυρα, όπως ήταν μέχρι τον 8ο ή 9ο αιώνα. Έχουμε την Αγία Τράπεζα και έχουμε το κιβώριο – ή ουρανός όπως λεγόταν – το οποίο είναι ένα στοιχείο που συναντάται στην ορθόδοξη αρχιτεκτονική. Κιβώριουμ, είναι αυτό που σκεπάζει. Και αν πάτε σε πρωτοχριστιανικούς ναούς ή ναούς μέχρι του 4ου, 5ου αιώνα θα βρείτε κιβώρια. Αν πάτε στην Εκατονταπυλιανή της Πάρου και προσκυνήσετε, θα δείτε το ιερό που έχει πάνω κιβώριο. Και όλοι οι παλιοί ναοί έχουν κιβώριο. Άρα, αυτός ο ναός εδώ, εκ της εμφανίσεώς του, μας θυμίζει χριστιανικό ναό. Είναι πάρα πολύ σωστό αυτό, γιατί ο ναός του Σολομώντος καταλύεται και μετασχηματίζεται σε ένα ναό χριστιανικό. Δηλαδή, ο ναός απλώς αλλάζει τον τρόπο της θυσίας. Γινόταν θυσία με ζώα, τώρα γίνονται θυσίες λογικές. Θυσιάζεται ο Χριστός και κάνουμε θυσία λογική. Θυσιάζουμε την καρδιά μας στον Χριστό. «Καρδίαν συντετριμμένην και τεταπεινωμένην» θέλει ο Θεός. «Έλεος θέλω και ου θυσία». Καρδίαν η οποία είναι συντετριμμένη. Άρα, αυτός ο ναός εδώ στην εικόνα της Υπαπαντής, καλώς αγιογραφείται ως ορθόδοξος, παρόλο που όταν μπήκε ο Χριστός ήταν ο ναός του Σολομώντος. Αλλά εδώ, γίνεται μετασχηματισμός γιατί μπαίνει και ο Χριστός. Κι όλα τα μετασχηματίζει σε έναν ορθόδοξο ναό. Ούτε παρουσιάζουμε δίκην εικονογραφημένων σχεδίων μια ιστορία. Στην αγιογραφία θεολογούμε πάνω στην ιστορία.. Δεν υπάρχει το θυσιαστήριο που θυσίαζαν τα ζώα, αλλά υπάρχει το θυσιαστήριο που θα θυσιαστεί ο Χριστός στην Αγία Τράπεζα.

Να πω λίγα λόγια ακόμη για το υπόβαθρο της εικόνας αυτής, που είναι η αρχιτεκτονική. Μίλησα ήδη, για τα διμόθυρα. Πράγματι, από τον 1ο μέχρι τον 9ο αιώνα, τα διμόθυρα ήταν πιο κάτω. Μετά τον 9ο με 10ο αιώνα, τα διμόθυρα ανυψώνονται και γίνεται το γνωστό τέμπλο. Αυτό είναι πάρα πολύ σωστό. Η εκκλησία μας εξελίσσει την αρχιτεκτονική της κατά τα μέτρα της θεολογίας της. Και η θεολογία είναι πάντοτε αναπτυσσόμενη, αυξανόμενη. Αυξανόμενο, δεν σημαίνει κατάργηση του προηγούμενου. Είναι ένας

Ας δούμε τώρα την Αγία Τράπεζα. Πάνω στην Αγία Τράπεζα υπάρχει πάντοτε το Ευαγγέλιο. Ενώ στον ναό του Σολομώντος δεν υπήρχε το Ευαγγέλιο. Υπήρχε ο χώρος που γίνονταν οι θυσίες. Το Ευαγγέλιο είναι ο Λόγος του Θεού. Το έχουμε πάντοτε πάνω στην Αγία Τράπεζα, εκτός από μια περίπτωση. Στο μέσο της Θείας Λειτουργίας, όταν κάνουμε τη μεγάλη είσοδο, όπου φέρουμε τα τίμια δώρα για να αγιασθούν, παίρνουμε το Ευαγγέλιο και το μεταθέτουμε στα πλάγια. Και στο κέντρο βάζουμε το ψωμί και το κρασί που θα γίνουν Σώμα και Αίμα Χριστού. Είναι η μόνη στιγμή όπου πάνω στην Αγία Τράπεζα δεν υπάρχει ο Λόγος του Θεού. Και αυτό είναι πολύ σωστό. Ο Χριστός που είναι ο Λόγος, έρχεται και κηρύττεται και μετά θυσιάζεται. Η πρώτη είσοδος γίνεται με το Ευαγγέλιο. Διαβάζουμε το Ευαγγέλιο. Όλα αυτά είναι δεμένα μεταξύ τους και είναι μια θεολογία. Γίνεται η είσοδος του Ευαγγελίου στη Θεία Λειτουργία, που σημαίνει πως ο Λόγος θα κηρυχθεί. Μετά γίνεται η είσοδος των Τιμίων Δώρων, που σημαίνει πως ο Λόγος θα θυσιαστεί. Έχουμε λοιπόν την λειτουργία του Λόγου και την λειτουργία της Θυσίας. Όπου μπαίνουν τα τίμια δώρα και μετατίθεται το Ευαγγέλιο.

Προσέξτε εδώ αυτή την λειτουργική κίνηση. Έρχεται ο πρεσβύτης Συμεών, ο οποίος πήρε στα χέρια του τον Χριστό την ημέρα του σαραντισμού Του και τον λαμβάνει σαν ένα πρόσφορο να τον βάλει στην Αγία Τράπεζα, να τον θυσιάσει. Είναι μια καθαρά λειτουργική κίνηση. Βλέπετε; Ο πρεσβύτης Συμεών είναι ιερέας και παίρνει τον Χριστό βρέφος, σαν να παίρνει πρόσφορο από την Παναγία, για να θυσιάσει τον Χριστό πάνω στην Αγία Τράπεζα, όπως κάνει πάντοτε ο ιερέας. Και μας δηλώνει εδώ, ότι ο Χριστός ήρθε για να θυσιαστεί. Δεν μπορείς αυτήν την εικόνα να την κάνεις αλλιώτικα. Οι ιερείς, όταν λειτουργούν στην εκκλησία έχουν το πάνω ρούχο που λέγεται φελόνιο με το οποίο καλύπτουν τα χέρια τους. Αυτό σημαίνει ότι δεν έχουν τα δικά τους χέρια, επειδή τα δανείζουν στον Θεό. Ο πρεσβύτης Συμεών λοιπόν, παίρνει τον Χριστό, τον κρατάει με κλειστά τα χέρια γιατί δεν έχει να πει τίποτα δικό του. Θα κάνει ότι του πει ο Θεός. Και θα λειτουργήσει τον Χριστό. Και μάλιστα στην αγιογραφία, αυτή η κίνηση της κλίσεως της κεφαλής σημαίνει αποδοχή του γεγονότος. Η εικόνα μιλάει μόνη της με τις κινήσεις. Είναι ο πρεσβύτης Συμεών, ο οποίος περίμενε στο ναό να έρθει ο Χριστός και να πει «νυν απολύεις τον δούλο σου Δέσποτα, κατά το ρήμα σου εν ειρήνη».

Στην εικόνα έχουμε την Παναγία, όπως αγιογραφείται με τα τρία οκτάκτινα αστεράκια. Όπως βλέπετε η Παναγία το ένα χέρι το έχει ανοιχτό και το άλλο κλειστό. Το κλειστό σημαίνει το χέρι με το οποίο διακονεί. Και το ανοιχτό είναι το χέρι της αποδοχής. Όχι απλώς το χέρι που προσέφερε τον Χριστό, αλλά το χέρι κατεξοχήν, της αποδοχής του γεγονότος. Δηλαδή, Τον προσφέρει για να θυσιαστεί, δεχόμενη το γεγονός. Γιατί ο Χριστός για αυτό και μόνο ήρθε στον κόσμο, για να θυσιαστεί.

Πίσω βρίσκονται, η προφήτης Άννα θυγάτηρ του Φανουήλ, όπως την περιγράφει ο ευαγγελιστής Λουκάς, που ξέρει τα γεγονότα της ζωής της Παναγίας πάρα πολύ καλά, επειδή ο ίδιος έζησε κοντά στην Παναγία και έμαθε από το στόμα της τις ιστορίες αυτές. Εχουμε λοιπόν, την θυγατέρα του Φανουήλ η οποία λέγεται προφήτης και η οποία περίμενε να δει κι αυτή τον Χριστό. Και αγιογραφείται να δείχνει με το δάχτυλό της. Οι προφήτες δείχνουν. Και η προφήτις Άννα έχει το ένα χέρι κεκλιμένο.

Πίσω τελευταίος είναι ο Ιωσήφ ο μνήστωρ. Διάκονος και πάλι του μυστηρίου, όπως και στην εικόνα της Γεννήσεως. Στην αγιογραφία δεν αποτυπώνουμε ποτέ μια θεία οικογένεια. Αν ήταν η θεία οικογένεια, ο Ιωσήφ θα ήταν μαζί της, δίπλα της. Εδώ όμως βρίσκεται πίσω. Όλοι λειτουργούν τον Χριστό. Δεν υπάρχει μια οικογένεια έτσι αυτοτελής.

Και πάλι ο Ιωσήφ είναι διάκονος του μυστηρίου και στα χέρια του κρατάει δύο περιστέρια. Ήταν η ιουδαϊκή παράδοση, όταν πήγαιναν στον ναό να προσφέρουν μια προσφορά. Μια φτωχή οικογένεια προσέφερε σιμιγδάλι, προϊόντα της γης, δηλαδή δημητριακά. Επίσης, μια οικογένεια μπορεί να προσέφερε ζώα προς θυσίαν και κάποια άλλη μπορεί να προσέφερε δυο νεοσσούς περιστεριών. Τα δύο περιστέρια δηλώνουν την Παλαιά και την Καινή Διαθήκη.

Ο ουρανός όπως βλέπετε, έχει μια κλίση, είναι σαν τρούλος ο οποίος συγκαταβαίνει προς τα κάτω για να προσλάβει τον κόσμο. Και πάλι ο χώρος αγιογραφείται ως εξωτερικός, υπαίθριος, ενώ είμαστε μέσα στον ναό. Ποτέ δεν υπάρχει κλειστός χώρος στην ορθόδοξη αγιογραφία. Οι χώροι είναι πάντοτε ανοιχτοί και είμαστε σε μια πορεία εξόδου. Πάντοτε εξερχόμαστε.

Πηγή: Απομαγνητοφωνημένη ομιλία του πρωτοπρεσβύτερου Κωνσταντίνου Στρατηγόπουλου, στα πλαίσια των μαθημάτων Αγιογραφίας των Αγίων Εικόνων της Ορθοδοξίας , που έγινε την Παρασκευή, 25-11-2005.

*Ιωάννα Κρητσωτάκη – Δρακωνάκη θεολόγος, πιστοποιημένη εκπαιδευτικός στη «Διαπολιτισμική και Συμπεριληπτική Εκπαίδευση» από το Πανεπιστήμιο Αιγαίου, κάτοχος πιστοποιητικού «Διοίκησης και οργάνωσης εκπαιδευτικών μονάδων» και του «Ιnternational Diploma in Travel and Tourism» από τη Vellum International. Μεταπτυχιακή φοιτήτρια ΕΚΠΑ με ειδίκευση στη «Σχολική Θρησκευτική Αγωγή».


- Ακολουθήστε το cna.gr στο Google News για όλες τις τελευταίες εξελίξεις.
- Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Κρήτη, την Ελλάδα και όλο τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, με εγκυρότητα και αξιοπιστία, στο cna.gr
- Ακολουθήστε το cna.gr στο Facebook
- Ακολουθήστε το cna.gr στο Twitter
- Ακολουθήστε το cna.gr στο YouTube
- Ακολουθήστε το cna.gr στο Instagram


Οροι ανάγνωσης

Yiannis Jewellery

Σχετικά άρθρα

Back to top button