 |
 |
Κάθε εθνική επέτειος στην Ελλάδα είναι μια υπόσχεση συνέχειας. Οι παρελάσεις, οι σημαίες, οι στολές και οι παιδικές φωνές υπενθυμίζουν ότι η μνήμη δεν έχει σβήσει, ότι οι νέες γενιές κρατούν ζωντανό το νήμα της ιστορίας. Όμως στα ακριτικά νησιά του Αιγαίου, αυτό το νήμα αρχίζει να λεπταίνει επικίνδυνα. Σε ορισμένα από αυτά, οι παρελάσεις δεν γίνονται πια — γιατί δεν υπάρχουν μαθητές να παρελάσουν.
Η σιωπή των ακριτών
Είναι μια εικόνα που δύσκολα χωρά στη συνείδηση: το προαύλιο του σχολείου άδειο, η σημαία να κυματίζει μόνη της στον άνεμο, και η πλατεία του νησιού να γεμίζει όχι από παιδικά χαμόγελα, αλλά από την απουσία τους. Δεν είναι η έλλειψη ενδιαφέροντος, αλλά η έλλειψη ανθρώπων, που πληγώνει.
Όταν ένα σχολείο κλείνει, δεν κλείνει απλώς μια αίθουσα. Σβήνει ένα κερί στη σκοπιά του ελληνισμού. Οι τελευταίοι κάτοικοι παραμένουν – αγρότες, ψαράδες, στρατιώτες – άνθρωποι που αντιστέκονται στη λήθη. Μα η φωνή τους όλο και πιο δύσκολα ακούγεται.
Η παιδεία ως πράξη εθνικής άμυνας
Συχνά μιλάμε για “στήριξη των ακριτών” με όρους επιδομάτων ή συγκοινωνιών. Όμως η πραγματική άμυνα των συνόρων δεν είναι οι υλικές παροχές, αλλά η παιδεία. Ένα σχολείο με τρεις μαθητές αξίζει περισσότερο από έναν άδειο δρόμο με εκατό πινακίδες “Προς έξοδο”.
Η παρουσία ενός δασκάλου, ενός παιδιού, μιας σχολικής τσάντας είναι πράξη αντίστασης. Κάθε παιδικό βήμα σε νησί του Αιγαίου είναι βήμα Ελλάδας.
Ένα φαινόμενο που πρέπει να μας αφυπνίσει
Η απουσία μαθητών από τις παρελάσεις δεν είναι μεμονωμένο γεγονός· είναι σύμπτωμα. Είναι το αποτέλεσμα μιας μακρόχρονης αδιαφορίας, μιας πολιτικής που αντιμετώπισε τα νησιά περισσότερο ως τουριστικούς προορισμούς και λιγότερο ως ζωντανές κοινότητες.
Η πληθυσμιακή αποψίλωση, η ακρίβεια, η έλλειψη γιατρών, δασκάλων, συγκοινωνιών – όλα συνθέτουν το μωσαϊκό μιας αργής εγκατάλειψης. Και κάθε χρόνο, η σιωπηλή πλατεία των νησιών μάς θυμίζει τι πραγματικά σημαίνει “να μικραίνει η πατρίδα”.
Η σημαία που δεν κατέβηκε
Κι όμως, παρά τη σιωπή, υπάρχει κάτι που παραμένει όρθιο: η σημαία. Κυματίζει, έστω μόνη, γιατί κάποιο χέρι – έστω ενός στρατιώτη ή ενός ηλικιωμένου κατοίκου – την ύψωσε. Αυτή η πράξη, μικρή και συγκινητική, είναι το πιο αυθεντικό μάθημα πατριωτισμού.
Ίσως η Ελλάδα να μη χάνεται όταν λιγοστεύουν οι μαθητές, αλλά όταν πάψουμε να νοιαζόμαστε γι’ αυτούς.
Επίλογος
Οι παρελάσεις στα ακριτικά νησιά που δεν έγιναν δεν είναι απλώς λυπηρές, είναι συμβολικές. Μας καλούν να ξανασκεφτούμε τι σημαίνει “επέτειος”, “πατρίδα”, “μέλλον”. Αν θέλουμε να τιμήσουμε πραγματικά όσους αγωνίστηκαν για την ελευθερία, οφείλουμε να διασφαλίσουμε ότι στα νησιά του Αιγαίου – στα σύνορα της ψυχής μας – θα συνεχίσουν να ακούγονται παιδικές φωνές.
Γιατί χωρίς αυτές, καμία παρέλαση δεν έχει νόημα.-
- Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Κρήτη, την Ελλάδα και όλο τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, με εγκυρότητα και αξιοπιστία, στο cna.gr
- Ακολουθήστε το cna.gr στο Facebook
- Ακολουθήστε το cna.gr στο Twitter
- Ακολουθήστε το cna.gr στο YouTube
- Ακολουθήστε το cna.gr στο Instagram
