 |
 |
 |
 |
 |
 |
Κάπου διάβασα ότι τα παιδιά μοιάζουν με χαρταετούς, που τ’ αφήνουμε σιγά – σιγά να πετάξουν ψηλά, αμολώντας “καλούμπα”…
Και άμα “πέσουν” τρέχουμε να επουλώσουμε τις πληγές τους, κρατώντας τους το χέρι όταν τους κάνει ο γιατρός τα πρώτα τους ράμματα. Και τους φοράμε “χρυσά φτερά” και καουμπόΪκα καπέλα τις Απόκριες, λέγοντας να προσέχουν μην καταπιούν κάνα κομφετί μέσα στ’ αυτοκίνητο στο δρόμο προς το πάρτυ. Και φτάνει η ώρα που θ’ ακούσουμε το πρώτο “άσε μας ρε, μάνα”, που μπορεί να ακούγεται εκνευριστικό, αλλά είναι η είσοδος προς το “μαγικό” κόσμο της εφηβείας. Το πρώτο του κλάμα όταν γεννήθηκε έχει μια τέτοια δύναμη που σπάει τους τοίχους του χειρουργείου ραγίζοντας τους τοίχους και τις καρδιές των συγγενών που περιμένουν απ’ έξω.. Το ίδιο κλάμα θα ραγίσει τη δική μας καρδιά αργότερα όταν θα χρειαστεί να το παρηγορήσουμε στην πρώτη του ερωτική απογοήτευση….
Μια λίστα σχολικών κάθε χρόνο περιλαμβάνει γεωμετρικά όργανα, μολύβια, γόμες, ξύστρες, μαρκαδόρους και άλλα τόσα μικρά μπιχλιμπίδια, trendy ή μη, για να φωτίσουν λιγάκι το διάβασμα των κανόνων της Γεωμετρίας. Χάρακες για να μετράνε cm, μα τους λέμε να μη μετράνε μόνο στιγμές, αλλά να ρουφούν ότι τους δίνει κάθε στιγμή, καλή ή “κακή’…Γιατί το “κατ’ επίφαση κακό” κάτι μας διδάσκει, κάπου μας σμιλεύει, κάπου φωτίζει μια κρυμμένη σπηλιά του εαυτού μας… Μοιρογνωμόνια , διαβήτες για να σχεδιάζουν κύκλους, μας τους λέμε να σχεδιάζουν κύκλους μαζί με ανθρώπους πάντα με προσφορά, αλληλεγγύη, συμπόνοια, ενσυναίσθηση…
Σαν να μπερδέψαμε, όμως, και εμείς κάπου οι “φωτεινοί παντογνώστες” οι μεγάλοι την έννοια της συμπόνοιας…. “Επί του καναπέως βολεμένοι” αναλωθήκαμε σε συζητήσεις και σχέδια επί χάρτου, ακολουθώντας πολλές φορές τις εξελίξεις και όχι παίζοντας ρόλο σ’ αυτές…”Τι με νοιάζει εμένα'”, “που να τρέχω τώρα”,”και που φωνάζεις ακούει κανείς,”αυτά είναι για να τα λύσουν οι πολιτικοί”….Λες και προσευχόμαστε μπροστά σ’ ένα ξόανο για μαγική λύση των προβλημάτων μας….Ας ακούσουμε τι πραγματικά μας λέει ο κάθε άνθρωπος γύρω μας, στο χώρο που κινείται και δημιουργεί, στο χώρο που διεκδικεί.
“Σε τι κόσμο ζούμε, μαμά;”, αυτό είπε το εφηβάκι μας βλέποντας τ’ αναδυόμενα παράθυρα στον υπολογιστή του σχετικά με τα Τέμπη. Τα Τέμπη που κάθε φορά που περνούσα ως φοιτήτρια το 2003 αρνιόμουν να κοιμηθώ στο λεωφορείο λες και με ανοιχτά τα μάτια θα ξόρκιζα κάποιο κακό μπαμπούλα. Δεν πιστεύω σε καταραμένους τόπους, μα θα κουβαλάω αυτή την αμυχή στη ψυχή, όπως περνούσε ξυστά το λεωφορείο απ’ τα βράχια στον παλιό δρόμο.
Πιστεύω στον άνθρωπο, στη ψυχή του, στη δύναμη της συγγνώμης…Μια συγγνώμη που ακούστηκε απ’ τους συγγενείς και φίλους των ανθρώπων που έφυγαν, όταν “λύγισε” η αξιοπρέπεια τους μπροστά στις κάμερες. Ακούμε για ευθυξία, για αναζήτηση αιτιών, για, για,για……και όσο θα προχωράει η έρευνα τόσο θα αναδεικνύονται τα κενά, οι παραλείψεις, “τα έλα , μωρέ, τι μπορεί να συμβεί”…. Κι’ όμως ΣΥΝΕΒΗ….
Κυρίες και κύριοι, ΑΠΟΤΥΧΑΜΕ γιατί σε πολλές περιπτώσεις κοιτάξαμε την ασφάλεια και τη σιγουριά του μικροκοσμού μας, μένοντας στην πλαστική μας σφαίρα. Το “ωχ αδερφέ” έφαγε σε πολλές περιπτώσεις το “μαζί σου αδερφέ”… “Είμαι μαζί σου αδερφέ” ακούστηκε και πριν τρεις μέρες μέσα στα φλεγόμενα βαγόνια…
“Είμαι μαζί σου μάνα, πατέρα, αδελφέ, σύζυγε, φίλε, σύντροφε” αυτών των ψυχών… Είμαι μαζί σου με προσευχή και πίστη, είμαι μαζί σου για ν’ ακούσω ακόμα και τη σιωπή σου, το βουβό σου θρήνο….” Ω γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατόν μου Τέκνον, πού έδυ σου το κάλλος;”
- Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Κρήτη, την Ελλάδα και όλο τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, με εγκυρότητα και αξιοπιστία, στο cna.gr
- Ακολουθήστε το cna.gr στο Facebook
- Ακολουθήστε το cna.gr στο Twitter
- Ακολουθήστε το cna.gr στο YouTube
- Ακολουθήστε το cna.gr στο Instagram
