 |
 |
Πάει ένας μήνας από τότε που ο Παπάς Φραγκίσκος έκλεισε τα μάτια του για πάντα. Από τότε, ολόκληρο το ελληνικό και το διεθνές ίντερνετ ασχολείται με την διαδικασία του Κονκλάβιου. Ομως γιατί μια ορθόδοξη χώρα σαν την Ελλάδα ασχολείται με το θάνατο ενός προσώπου υψίστης σημασίας για τους καθολικούς; Εφόσον υπάρχουν σημαντικές διαφορές ανάμεσα στα δόγματα, γιατί όλοι νιώσαμε την ίδια θλίψη; Μήπως τελικά δεν είμαστε τόσο διαφορετικοί από ότι νομίζουμε;
Ο Πάπας Φραγκίσκος δεν υπήρξε απλώς ο θρησκευτικός ηγέτης των καθολικών. Ήταν μια παγκόσμια προσωπικότητα, ένας άνθρωπος που εξέφρασε την ανάγκη για έναν πιο ανθρώπινο, πιο ταπεινό και πιο κοινωνικά ευαίσθητο χριστιανισμό. Ο τρόπος που μιλούσε για τη φτώχεια, την αδικία, την κλιματική κρίση και τα ανθρώπινα δικαιώματα ξεπερνούσε τα όρια της Εκκλησίας. Ο θάνατός του άφησε πίσω ένα κενό όχι μόνο στους πιστούς, αλλά και σε όσους πίστεψαν ότι η πίστη μπορεί να συμβαδίσει με την πρόοδο.
Ίσως αυτή η ευρύτητα της σκέψης του να είναι που άγγιξε και την ελληνική κοινωνία. Παρότι Ορθόδοξη στο θρήσκευμα, η Ελλάδα παρακολουθούσε στενά κάθε παρέμβασή του – είτε επρόκειτο για δηλώσεις για τους πρόσφυγες, είτε για τη δημόσια μετάνοια της Εκκλησίας για παλιές αμαρτίες. Όταν ήρθε στη Λέσβο το 2016 και πήρε μαζί του πρόσφυγες, ήταν σαν να μας υπενθύμιζε ότι η αλληλεγγύη δεν είναι θρησκευτικό προνόμιο, αλλά ανθρώπινη υποχρέωση.
Η παρουσία του Φραγκίσκου συνέβαλε στο να δούμε τη Ρώμη όχι ως «αντίπαλο δόγμα», αλλά ως ένα άλλο πρόσωπο της ίδιας αναζήτησης. Στην εποχή των συγκρούσεων και της πόλωσης, ενσάρκωσε την ενότητα και το διάλογο. Και γι’ αυτό, ακόμη και αν δεν ανήκουμε στην Καθολική Εκκλησία, αισθανθήκαμε την απώλειά του ως κάτι δικό μας.
Το διαδίκτυο στην Ελλάδα γέμισε με φωτογραφίες, βίντεο και συγκινητικά αφιερώματα. Δημοσιογράφοι, θεολόγοι και πολίτες ανέλυσαν τη ζωή του, την παρακαταθήκη του, τα μηνύματά του. Δεν ήταν απλώς σεβασμός προς έναν ηγέτη. Ήταν αναγνώριση ενός ρόλου που ξεπέρασε τη θεσμική του ιδιότητα: του ανθρώπου που μιλούσε με ειλικρίνεια και τόλμη, χωρίς να φοβάται την κριτική.
Ίσως, τελικά, να είναι ακριβώς αυτή η στιγμή που μας φέρνει πιο κοντά. Ο πόνος για τον θάνατο ενός ηγέτη που δεν ήταν «δικός μας» αλλά που αγγίξαμε μέσα από τα λόγια και τις πράξεις του, είναι μια υπενθύμιση ότι πίσω από τα σύνορα, τις θρησκείες και τις παραδόσεις, υπάρχει πάντα η κοινή ανθρώπινη εμπειρία. Πονάμε, ελπίζουμε και αγαπάμε με τον ίδιο τρόπο.
Σε έναν κόσμο που διχάζεται εύκολα, ο Φραγκίσκος μάς έμαθε ότι μπορούμε να ακούμε, να συνομιλούμε και να συγχωρούμε. Αν αυτή είναι η τελευταία κληρονομιά του, τότε πράγματι δεν είμαστε τόσο διαφορετικοί όσο νομίζουμε. Και ίσως γι’ αυτό, αυτό το πένθος έγινε — για λίγο — κοινό.
- Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Κρήτη, την Ελλάδα και όλο τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, με εγκυρότητα και αξιοπιστία, στο cna.gr
- Ακολουθήστε το cna.gr στο Facebook
- Ακολουθήστε το cna.gr στο Twitter
- Ακολουθήστε το cna.gr στο YouTube
- Ακολουθήστε το cna.gr στο Instagram
